برای پرییتو، نشانه شناسی، مطالعه نظام های ارتباطی است. این نظام ها به همین شکل توسط نهادهای اجتماعی به رسمیت شناخته شده اند (مانند علائم راهنمائی). نشانه شناسی ارتباط رشته ای است که به بررسی معناشناختی ساختارهائی می پردارد که عملکردی ارتباطی دارند ، خواه زبانی باشند خواه گونه ای دیگر از ارتباط.
ژورژ مونن در کتاب مقدمه ای بر نشانه شناسی، نشانه شناسی را این چنین تعریف می کند: “توصیف طرز کار کلیه نظامهای ارتباطی غیر زبانی از اعلانات گرفته تا علائم راهنمائی، شماره اتوبوس، پرچم کشورها، سیگنال بین المللی دریایی، شماره کد اتاق هتل”.
و برای رولان بارت نشانه شناسی مطالعه اعمال مفهوم آفرین است. مفاهیمی که وابسته به حقایق زندگی اجتماعی هستند و نظام هائی از نشانه ها را شکل می دهند: ” هر نظامی از نشانه ها، از هر جنسی که باشد و هر محدودیتی که داشته باشد، می تواند موضوع نشانه شناسی (…) باشد: تصاویر، حرکات، ملودی، اشیاء و مجموعه ای از این موارد که در آداب و رسوم، پروتکل ها و یا نمایشها می بینیم ، اگر ‘زبان’ نباشند، حداقل نظامی از مفاهیم هستند “.
